... DAVLUMBAZ ...
Karagöl CP’den (CP: Check point, kontrol noktası) çıkalı yaklaşık 55 dakika olmuştu ve biz - Adem Tırpancı ile beraber- ancak 800 metre kadar ilerleyebilmiştik. Davlumbaz’ın doğu yüzündeki, dik, ince çarşaklı çıkışta, kilitlenmek üzereydim. Geçidin sağ tarafındaki kaya bloğunun hemen altında, taş düşmelerine karşı, kafamda koruyucu bir kaskın eksikliğini hissediyordum.
Sol ayağım ve sol elimdeki batonla çarşakta tutunmaya çalışırken, sağ ayağım ile kayanın dibindeki çıkıntılara, sağ elimle ise kaya yüzeyi üzerindeki çıkıntılara tutunarak kendimi yukarı çekmeye çalışıyordum.
Adem 2 metre önümdeydi. Kayıp düşerse beni de düşürmemesi için daha fazla yaklaşmıyordum. Bir yandan da taş düşürürse tehlike yaratmaması için aramızın açılmamasına gayret ediyordum. Ne var ki aramız açılıyor ve ben mesafeyi koruyamıyordum. Aslında Adem’e beni beklemesini söylesem, bir koşudan çok, dağcılık disiplini isteyen, parkurun bu bölümünde beni bekleyeceğinden emindim ama ona zaman kaybettirmek istemiyordum.
Hava bulutlanıyor ve hava durumu raporlarında bahsedilen “saat 14:00’de yağmur yağışı var” tahmini gerçekleşecek gibi görünüyordu. Ama yağmamalı idi. Yağarsa, ıslak taşlar, kayalar üzerinde ilerlemem hepten çıkmaza girebilirdi. Zaten kilitlenmek üzereydim. İlerleyebilsem dahi zamanında finishe varamama ihtimali yüksekti.
... "SAHADA ÇALIŞAMAZSIN” ...
2009 yılında, Tuzla Tersanelerinden birinde iş başı yapabilmek için sağlık raporu almam gerekmişti. Doktor, ciğerlerimden dolayı, sahada çalışmama izin veremeyeceğini ancak ofisde çalışabileceğimi belirtmişti. Neyse ki kızak altı ofisinde Planlama Departmanında çalışacağım için işe başlama noktasında sorun çıkmamıştı.
O rapordan ancak 4 yıl sonra, Nisan 2013’te, 43 yaşımda sigarayı bırakabildim. 26 yıl boyunca, günlük ortalama 1buçuk paket içmiştim. Bıraktıktan sonra da outdoor etkinliklere ilgim artmaya başladı. Şehir içinde 30-50km yürüyüşler, arkasından yol koşuları, maratonların gelmesi ve paralelinde yükseklere çıkma isteği.
...YOLLAR ve DAĞLAR...
İlk yol koşum, “İstanbul Maratonu 2014” oldu. 5buçuk saat süre verilmiş ve ben bu süreye şartlanarak 5saat 22dakikada bitirmiştim. Ortalaması çok yavaş bir tempoydu ama olsun. Ben bir maraton bitirmiştim. Ilk maratonumdu ve sonuncu değildi, devamı gelecekti.
İlk yükseğim de yine şehiriçinde, insan yapımı bir bina oldu: Leventteki Saphire’in seyir katı.
Sonrasında “Solo” olarak küçük çaplı zirve faaliyetleri maceralarım başladı. İstanbul Aydos 537mt, Derince Çenedağı 646mt, İzmit Keltepe 1601mt, Fethiye Babadağ 1960mt, Manisa Spil 1500mt, Antalya Beydağları Çamkuyusu Yaylası 1650mt.
💘Şermin ile İzmir Bozdağ 2150mt ve Uludağ küçük zirve 2486mt.
Sonra Erkan ile Uludağ büyük zirve 2543mt, Övünç ve Hakan ile başarılı bir Kaçkar zirve 3937mt ve trans faaliyeti, Övünç ile başarısız bir Erciyes denemesi (sırt hattında Hörgüce kadar gidebildik, “yıkılasın Hörgüç” deyip geri döndük 😣 )
Ilgaz Dağı için araçla, Yukarı Berçin’in 2100metredeki bir yaylasına kadar, Övünç, Hakan ve Gürkan ile gittim. Gece kar yağışına yakalanınca, yaz gelene kadar, aracı dağa rehin bırakmamak için geri döndük. 2014 ve 2015 hızlı ve dolu dolu geçmişti.
2016 Mayısında Erciyes zirvesinde bir kez daha başarısız olunca, zirve faaliyetlerinden biraz soğudum.
Bununla birlikte 2015’te ilk kez koşulan ve zirve geçişleri de içeren “Tahtalı RunToSky 27K - Tahtalı RTS ” ve “Aladaglar Sky Trail 45K - Aladağlar ST ” dikkatimi çekiyordu ama boyumu aşacak koşular olduklarını düşünerek katılmaya cesaret edemiyordum.
Taa ki...
... RUN TO SKY, GÖKYÜZÜNE KOŞ, BULUTLARIN DA MI ÜSTÜNE? EVET BULUTLARIN DA ÜSTÜNE..
Polat Dede’nin yönetiminde Rossist ekibi tarafından düzenlenen Tahtalı Run To Sky’ın 2. sene çağrılarına daha fazla kulak tıkayamadım. 2016’da Antalya, Kemer Çıralı’ya gittim. (iyi ki de gitmişim. O ne güzel bir beldedir öyle
) Polat Dede yarıştan önceki akşam, brifingde (yarış brifingi ve makarna partisi kavramlarıyla yeni tanışıyordum ) 7saatin 1dakika dahi fazlasında bitirenleri Finisher olarak kabul etmeyeceğini söyleyince, ciddi olarak tedirgin oldum. Açıkçası bitirememe korkusu sarmıştı. Kendimi şartladım, 6saat 47dakika ile bitirdim (hem de trekkingten kalma bir alışkanlık olan, çiçek resmi çekerek 😀 ). Parkur, her sene gel koş diyordu. Yanartaş, uçurumlara paralel orman içi patikalar, sis, orman kuşağının bitimine yakın irtifalarda yüzlerce yaşında ve birkaç metre çapındaki Sedirler, Ardıçlar, 1000 metre aşağıda kalan bulutlar. Evet koşuya plajdan başlarken 1000 metre yukarıda olan bulutların içinden geçmiş 1000 metre aşağıda bırakmıştık) Run To Sky, Gökyüzüne koş, Bulutların da mı üstüne? Evet, Bulutların da üstüne....SINIRLARINIZI KENDİNİZ BELİRLEYİN...
Artık dağda koşmanın tadını almıştım. Sky Run’a devam etmeliydim. Fakat yine de 2016’da Aladağlar ST’e katılma cesaretini gösterememiştim. Bitirme oranı çok düşük bir koşu idi ve “yol”da benden çok daha kısa sürede koşanlar dahi Finisher olamayabiliyordu. Iyi bir hazırlıkla belki 2017de katılabilirdim. Face’de “ben bu koşuya katılmak istiyorum” dediğimde, Alp Atay yapabileceğimi, ben ise “haddimi bilirim, ancak boyumun ölçüsünü alır dönerim” demiştim.
Sonunda kararımı verdim. 2017 de “Aladağlar ST’e katılacaktım. Hem koşu, hem zirve. Daha ne olsun. Finisher olamazsam da en azından Emler zirvem olurdu ve 2018 için eksikliklerimi görüp tamamlardım.
Bu arada, Tahtalı RTS’da bitirme sürem olan 6saat 47dakika, kafamı kurcalıyordu. Yol koşularında benimle yakın sürelerde koşan insanlar, burada, benden yarım saat ile 1 saat arası daha kısa sürede koşmuşlardı. Ya koşu karakteristiklerimiz farklıydı, yokuşlarda daha iyiydiler ya da ben patika ve yokuşta kendimi bilmediğim için, sadece bitirme süresine adapte olduğumdan, süremi aşağı çekememiştim. Elbet 2017’de belli olurdu nedeni.
2016 Ekim ayında Kapadokya Trail 60K’ya katıldım, Organizasyonun belirlediği süre olan, 12buçuk saate değil de, kendi belirlediğim 10buçuk saate şartlandım. Sonuç: 10saat 21dakika 😊
2017 İznik Ultra 90K’da (Orhangazi UM) verilen süre 16saat idi, benim hedefim 13buçuk saat idi. Gece koşu tecrübemin olmayışı, kafa feneri ve yağmurluğun önemini o koşuya kadar bilmeyişim, bana çok zor saatler yaşattı. Hipoterminin eşiğine kadar geldim diyebilirim. 7buçuk saatlik kuru koşu üzerine 8buçuk saat boyunca, ıslak bir şekilde, +5derecenin altında bir soğukta, yürüdüm/koştum. Yine de aklımdaki tek konu bitirebilmekti. Sonuç: 16saatin dolmasına 1dakika 39saniye kala Finisher olmuştum. İznik, bende birşeyleri değiştirdi. Kuralları, sınırları, tamamını olmasa da önemli bir bölümünü, fiziki bedenden ziyade zihnin belirlediğini anladım.
Ben, Aladağlar Sky Trail’i bitirebilirdim. Bedenen hazırlanacaktım ama daha çok ta bitireceğime inanmam gerekiyordu. Hem 2017de bitirme süresine yarım saat eklemişlerdi. 12buçuk saat olmuştu. Gerçi bu eklenen yarım saati içime sindiremiyordum. 12saatin üzerinde bitirmek çok sevimsiz görünüyordu. Kendi adıma söylüyorum, “Geçen sene aynı parkurda koşanlara haksızlık olurdu.”
Aladağlar ST 2017 için başvurumu yaptım, Katılım şartlarında yer alan gönüllü olma şartını önceden sağlamıştım, 3000mt üzeri zirve, ultra trail, dağ patika tecrübelerinin, her üçü de mevcuttu. Başvurum kabul edilecekti. Artık hazırlanmam gerekiyordu. Antrenman yoğunluğunu artırmalıydım.
...FARKLI PARKURLAR ve BEN BU İŞİ YAPARIM...
Tahtalı RTS’ya 2017de bir kez daha gidiyordum. Bu sefer farklıydı. Bu sefer derdim tasam, resmi süre olan 7saatte bitirmek değildi. Benim belirlediğim süre olan 6saatte bitirip, katılanların yarısını geçmekti. Koştum. Sonuç : 5saat 52dakika. 93 katılımcı içinde 40. Sıra ile ilk %50 içinde yer aldım. (bu koşu, daha bir yarış havasında oldu, yanından geçtiğim çiçeklere, resimlerini çekemediğim için üzüntümü bildirebildim sadece.)
Tahtalı RTS 2017de beni şaşırtan 2 şey oldu.
Birincisi, 42km “yol”u benden yarım saat önce bitiren birini 50 dakika geride bıraktım. 1 sene önce Aladaglar ST için “bitiremem ben burayı” diye düşünmeme sebep olan “yolda benden çok daha iyi olanlar bitiremiyor, ben nasıl bitireyim” görüşü çökmüştü. Anlıyordum artık, eğimsiz yolda koşmak ile inişli çıkışlı patikada, hatta Tahtalı RTS gibi sadece çıkışlı patikada koşmak bambaşka konulardı ve bedende çalışan kaslar da bambaşka kaslardı.
İkincisi, Tahtalı RTS 2017de Murat Çağlayan ile tanıştım. Tahtalı RTSın nadir olan düz ve inişli kesimlerinde beni geçiyor, yokuşlarda ise ben onu geçiyordum. Murat, Aladaglar ST 2016da 11saat 39dakika süre ile Finisher’dı. Tahtalı RTS 2017de Murat’tan 38dakika erken bitirdim. Evet evet.. Bir Aladağlar ST Finisher’ını geçmiştim 😊 O bitiriyorsa ben de bitiririm dedim. Ama kazın ayağı öyle değil, değil mi? Tahtalı RTS parkurunda geçmem Aladaglar ST parkurunda da geçeceğimi göstermez. Neticede farklı eğim grafiğinde ve farklı irtifada parkurlar. Yol'da beni geçen Tahtalı'da geçemiyorsa, ben de Tahtalı'da geçtiğim kişiyi Aladağlar'da geçemeyebilirdim. Ama yine de Aladağlar ST Finisher’ını geçmek çok iyi hissetmeme neden oldu. Sonra ne mi oldu? Aladağlar ST 2017de, Murat bana 48 dakika fark attı 😣 Ama gelecek sene kapışırız 😊
Bu arada.. Tahtalı RTS 2018 için hedefim, 5 saat 10 dakikanın altına inip ilk %25’te yer almak.
...ALADAĞLARA GERİ SAYIM ve BELİRSİZLİKLER...
Tahtalı RTS’dan sonra, önümde sadece Aladaglar ST kaldı. 83 günüm kalmıştı. Tüm konsantrasyonum Aladaglar ST üzerineydi. İş yerindeki PC’min masaüstü arkaplanı dahi, parkurun eğim grafiği ve kontrol noktalarının konumlarını gösteren resimdi.
Önümde 3 sorun vardı.
1- 47km bir şey değildi de, şu 3500+ metre irtifa kazancı düşündürüyordu.
2- Geneli 3000metre üzeri platoda koşarken aldığım nefes yetecek miydi?
3- Parkurda beni (korkudan) kilitleyebilecek teknik geçiş var mıydı?
1. sorun için haftada 2 gün merdiven çalışması yapmaya karar verdim. İşyerimin bulunduğu binada, bodrumdan çatıya 5 kat merdiven koşma imkanım vardı, Pazartesi ve Cuma günleri, mesailer bitip te bina boşalınca, burayı değerlendirdim. Mayıs sonlarında 10x5kat ile başladığımda, Murat Kaya bu işin nereye kadar gideceğini sormuştu. Adaş, şimdilik 30x5 (dikey 503 metre) kata kadar çıtayı yükseltebildim 😊
(Merdivenin faydasını gördüm sanırım fakat her tur sonunda aşağı iniş olduğu için bu koşu tam verimli olmuyor. 2018 hazırlıkları içinde haftada bir gün merdiven, bir gün %12 eğimli koşu bandı uygulamayı düşünüyorum)
2. sorun için 2-3ay içinde yapabileceğim çok bir şey yoktu. Ama Uludağ Sky Run’da koşarsam, bu konu hakkında bir fikrim olabilirdi. En azından düşük irtifa da olsa, bedenimin vereceği tepkiyi görmüş olurdum. Maalesef Uludağ Sky Run sponsor desteği bulamadığı için iptal oldu. Gürkan ile Temmuz ayında Uludağa gidip sırtta 5-6 saat koşmak için plan yaptık ama onu da Gürkan musait olmayınca iptal ettik. Bu konuyu Aladağlar'da koşunca anlayabilecektim.
3. sorun benim için önemliydi. Yüksekte boşluk hissi oluşuyor ve kilitlenmekten çekiniyordum. Anadolu dağcılık Haziran ayında Emler Zirve faaliyeti planlamıştı. Bu faaliyete katılmayı düşündüm. Aladağlara hiç gitmediğim görmediğim için biraz tanıma fırsatım olurdu. Ama biraz düşününce vazgeçtim. Emler yolunda özellikle Karayalak vadisindeki kapıda, zor bir geçiş varsa ve bunu görürsem bana faydası olmayacak aksine Koşu Günü'ne kadar korkular büyütecektim kafamda. Gerek yoktu, günü gelince yüzleşirdim. Hem zaten Parkur sadece Emlere kadar da değildi. Sonrası vardı. İki zirve daha vardı. Bu faaliyete katılsam MTA ve Davlumbaz'ı göremeyecektim. Tam fayda sağlamayacaktı.
Bu 3 sorun ile, gün saya saya Aladaglar ST’e hazırlanırken son 1 ay kala sol bacağımda var olan bir ağrı hazırlıklarımı tam olarak sabote etti. Haftada 2 antrenmana düşerek devam edebildim.
Temmuz ortasından sonrası verimsizdi, neyseki Haziran ayını verimli geçirmiştim.
322km yatay, 5070mt dikey yol koşusu yapmış,
15092 basamak (2566metre dikey) merdiven koşmuş,
71km yürüyüş yapmış ve salonda 12saat geçirmiştim.
Bununla idare edip sakatlığı taper dönemine sayarım deyip avuttum kendimi.
Tüm bu hazırlıkların yanısıra ağırlığımı 83kilodan 73kiloya çekip, koşu gününe kadar 75kiloya çıkmasına izin vermiştim. Gereksiz oksijen harcayacak lüksüm olmayabilirdi.
... ŞAPŞALLIK...
11 Ağustos Cuma için patronumdan izin almıştım. 10 Ağustos Perşembe günü uçak ile Kayseri’ye gidip oradan servis ile (tek yön 50TL) Demirkazık Mümtaz Çankaya Dağevi’nde (Gecelik 130TL) 3gece konaklayacaktım. Böylelikle de koşudan 1gün öncesinde yatıp dinlenme fırsatım olacaktı. Saat 15:00te işten çıkıp havaalanına gittim. Uçak kalkış saati diye hatırladığım 18:45 uçağın varış saatiymiş. Neredeyse uçağı kaçıracaktım. Tam bir şapşallık 😊 Aslında dikkatli biriyimdir ama oldu bir kere.
(Nevşehir havaalanı bakım nedeniyle çalışmıyor. Ekim ayında Kapadokya Ultra Trail döneminde de kapalı olacak)
Kayseri Hava alanında organizasyonun servisi karşıladı ve Demirkazık Köyü’ne kadar tek yolcu olarak gittim. Servis konusunda Argeus muhteşem, Kapadokya Ultra Trail’de de çok iyiydiler (Kapodakya UT servisleri ücretsiz). Gece karanlıkta köye ulaştım. İlk kez geldiğim Aladağlar’ın dibindeydim ama karanlıktan dolayı göremiyordum 😣 Sabahı beklemekten başka çare yoktu.
...ALADAĞLAR...
Sabah uyanır uyanmaz dağevinin koridorunda arka kısma, dağlara bakan pencereye koştum. Tam tepemizdeydiler. Tanışmıştık 😊
Kahvaltı yaptıktan sonra saat 10 olunca kayıt işlemleri için dagevinin zemin katına indim. Kayıt sırasında, görevlilerin zorunlu malzeme listesine tam riayet edip, bardağımın eksik olmasından dolayı göğüs numaramı vermemeleri sevindirici idi. İşlerini düzgün yapıyorlardı. Neticede zorunlu malzeme listesi katılımcının konforu ve daha da önemlisi sağlığı içindi. Bardağım odadaydı, gidip getirdim ve göğüs numaramı aldım. 87 Murat Akan 😊
Akşam olana kadar odamda dinlendim. Bir ara çıkıp köyün tek dükkanından çekirdek + kola aldım. Köyden biraz uzaklaşarak dağın görünen zirvelerini fotografladım.
...ORGANİZASYON...
Etkinlik alanının çevresini kısaca anlatacak olursam; Dağevinin bahçesinde ve çevresinde çadırlar kurulmuştu. İsteyen konaklama olarak çadırı seçebilir. Duş alma yerleri ve WC mevcut. Duş alma yerleri ücretli mi bilemiyorum.
Demirkazık Köyü’nde konaklama seçenekleri
1- Dağevinde ücretli oda (130 TL kişi/gün, bence çok fazla, uyandırma servisi yok, banyo var, çeşmeden akan su içilebilir, dağdan gelen su)
2- 4 ya da 8 kişilik ücretli Kıl Çadırlarda (80 TL kişi/gün bence yine çok fazla)
3- Dağevinin bahçesinde çadır kurarak (buradaki çadırlar organizasyon ekibinin olabilir, koşucular faydalanamayabilir bu bölgeden, bilemiyorum)
4- çevrede boş bulunan yerlere çadır atılabilir (bence en uygun, ekonomik çözüm bu, Seneye bu şekilde konaklayacağım, Falcon’um sarayım benim 💙)
Makarna Partisi
Aladaglar ST ile Kapadokya UT’i düzenleyen kurum aynı: Argeus. Buna rağmen menü Kapadokya UT’deki kadar zengin değildi. Bu sene Aladağlar ST isim sponsoru olmadan düzenlendi. Bu yüzden fark olabilir. Ama yine de Kapadokya UT haricindeki diğer organizasyonlarla kıyasladığımda, çok iyiydi demeliyim.
Brifing
Dağevinin salonunda verildi. 100’e yakın katılımcının sığabilmesi için yer biraz küçük kalıyor. Ses sistemi kullanılmadı. Soner Büyükatalay brifingi verdi. Brifing sırasında, hemen yanımda duran, adları; “Sepideh Hosseinkhani Marandi”, “Mehr Sadafi”, “Davood Shirkhani” olan 3 saygısız yüksek sesle sohbet ettikleri için bazı önemli noktaların anlatımını kaçırdım. Gürültü görevlilerden birinin dikkatini çekince şöyle bir hışımla dönüp uyaracaktı ki, gürültüyü yapanlardan birinin, geçtiğimiz 2 senenin birincisi olan Davood Shirkhani olduğunu görünce, etkisiz bir şekilde uyardı. Tabi ki saygısızlar gürültüye devam ettiler. Organizasyon bu konuda sınıfta kaldı. Brifingte verilen bilgilerin amacı, daha çok, koşucuların yollarını kaybetmelerini engellemek + parkur üzerindeki tehlikeli noktaları anlatarak can güvenliğini sağlamaktır.
Bana göre, organizasyon gelecek senelerde, hava da müsait olursa, birifingi bahçede ses sistemi kullanarak vermeli ve ASLA gürültüye müsaade etmemeli. Gürültüyü yapan her kim olursa olsun.
...KEMAL KUKUL...
Brifing sonrası Kemal Kukul’la tanıştım. Bir ultra maratoncunun taşıması gereken mütevazi kişilikte gördüm kendisini 😊. Beraber selfie çektikten sonra, “Kemal abi geç artık şu davudu dedim” Bunu 2 nedenle söyledim. Bizim dağlarımızda bizden biri, birinci olmalıydı. Bir de, davud geçilirse, birinci olamazsa, organizasyon, onun ve 2 arkadaşının diğer katılımcılara yaptığı saygısızlığa müsaade etmezdi belki !
...HADİ KOŞALIM ARTIK...
Sabah 04:30’da start verilecekti. Akşamdan telefonumun ve saatimin alarmlarını 03:00’e kurarak yattım. Sabah 04:00te, dağevinin hemen önünde start alanına girdim. Girerken tekrardan “zorunlu malzeme kontrolu” yapıldı.
Aylardır geri sayım yaptığım koşuya artık dakikalar kalmıştı. Hava güzel, serindi. Kendimi iyi hissediyordum. Sol bacağımdaki ağrı henüz uyanmamıştı. Çelikbuyduran’a vaktinde (3buçuk saat) varabilirsem gerisini getiririm diye düşünürken koşu başladı. Starttan 70metre sonra, dağevinin köşesini dönünce, 2100metrelik tırmanış ta başladı. İrtifa olarak, yaklaşık 1600metreden 3700metreye çıkacaktık. Ondan sonrası inişler, çıkışlar halinde devam edecekti.
Ilk olarak Sokullupınar’ı merak ediyordum. Sonrasında Karayalak Vadisi ve onun içindeki kapı. Karanlıkta, kafa fenerlerinin ışığında yol aldık. Sokullupınar’ı 48dakikada geçtim. Düzenlenmiş, derli toplu ve çeşmesi olan bir kamp yeriydi. Tırmanış, Sokullupınar’dan sonra, Karayalak vadisinde eğimini artırarak devam ediyordu. Yüksekler aydınlanmış ama vadinin derin tabanı hala karanlıktı. Bir ara arkamdaki fener ışıklarını saydım. 20kadar kişi vardı. Sıralamada 70kusüruncu yerlerdeydim. Geçen sene ki verileri düşününce, süresinde bitirmem mümkün değildi. Tam bunları düşünürken ilerideki durağan kalabalığı görünce Çelikbuyduran CP’ye geldiğimi anladım. CP’ye yaklaşırken başımın döndüğünü hissettim. İrtifa etkisini göstermişti. 1dakika kadar bekleyince geçti ve bir daha da sorun yaşamadım. Çelikbuyduran’a 2saat 54dakikada gelmiştim. 36dakika erken 👏👏 70. sıralarda olmama rağmen, 36dakika erken girmemin 2 anlamı olabilirdi. Birincisi bu seneki katılımcı profili iyiydi. Ikincisi ise parkurun ilerleyen bölümlerinde bu 36dakikayı yiyip bitirecektim.
Çelikbuyduran’a kadar taşıdığım 1600ml suyun ancak 1/4ünü içmiştim. 1200ml suyu boşuna taşımıştım. Esasen koşu başlamadan su ihtiyacını planlayıp, sabahın serinliğinde su ihtiyacının fazla olmayacağını varsayıp yarım litre suyla başlamak daha iyi olurdu sanırım. Suyumu ikmal ettim ve İhtiyaç (tuvalet) molası vermemek için Kola içtim. Kola’nın böyle güzel bir etkisi var. Bağırsak faaliyetlerini askıya alıyor.
Çelikbuyduran CP gönüllüleri biraz gönülsüz gibiydiler. Kaçıncı olduğumu sorunca 63. sırada yer aldığımı söyledi biri. Arkamda 29 kişi varmış. Demek ki ben fener ışıklarını sayarken bazı fenerler kapalıymış. Neyse 70kusürüncü olmaktansa 63üncü olmak daha iyidir. Herkese kolay gelsin diyerek 3dakika oyalandığım CP’den ayrıldım. Emler beni bekliyordu. Ilerlerken parkur üzerindeki belirgin noktaları gözüme kestiriyordum. Bu noktalar için süre tayin edip (genelde 5dakikalık süreler) o sürelerde varmak için çabalıyordum. Böylelikle CP aralarını da küçük parçalara ayırmak ve o noktalara varmak, psikolojik destek sağlıyordu.
... EMLER...
Bana göre, bir zirveden görülebilecek en güzel manzara; 360derece panaroma, ufuk çizgisi. Zirveye varana kadar manzara hep eksiktir. Ama göz hizanız zirveyi geçmeye başladı mı, o son bir iki metrelik kısımda, çevre biranda ayaklarınızın altına serilir. O an nefes kesicidir. Bir de aşağılarda hava parçalı bulutluysa, yukarıdaki hava da açıksa, 100km yarıçaplı alandaki diğer yüksek dağların zirveleri bulutların üstünden görünür ki tadınmaz yenmez. Bütün çekilen zahmetlere değer.
Emler’e 3saat 40dakikada vardım. Çelikbuyduran’dan Emler: 43dakika, benim için iyi süre 😊 Parkurun en yüksek noktasına varmıştım. İrtifa kazancının yaklaşık üçte ikilik bölümü bitmişti. Artık gerisini getirirdim herhalde. Çevreyi 360derece seyrettikten sonra, hemen BDK’nın sağ tarafından Erciyes yönüne baktım. Ama maalesef Erciyes görünmüyordu. Hava aşağılarda açık, güneş baktığım yönün hemen yanından parlıyor ve Erciyes’in görünmesine izin vermiyordu. Sağlık olsundu, olsundu da, 2 sene önce Erciyes sırt hattına çıktığımda da, sırttaki sis nedeni ile bu tarafı görememiştim. Bu dağdan dağı görmek benim için takıntı bir durum. Ama güzel bir takıntı 😊 Bir gün Aladağlar-Erciyes ikilisinde, birinden diğerini görüp bulutların üstünden fotoğraflamak kısmet olur inşallah. Emler’de de 2-3dakika geçirdim. Kısa bir video, birkaç fotoğraf. Sonra yolcu yolunda gerek. Ordos ekibinden dağcı arkadaşlar, zirveden sonra gideceğimiz yönü göstererek yolcu ettiler.
...GELİN EMLER’in SIRTINDA KOŞUN ! ...
Sokullupınar’dan Emler’e gelene kadar koşmak mümkün olmamıştı. Şimdi koşmak mümkündü ve irtifa 3700ler civarıydı. Zirvenin hemen altındaki sırt hattında koştum. Sağ taraftaki dik yamaç ve sol taraftaki uçurumların arasındaki patikada. Müthiş bir duyguydu 💚Nefes problemi yaşamadım, hafif bir eğimle inerken, oksijen koşmak için yeterliydi.
...EMLER’DEN SONRASI...
Aladağlar ST’ye gelirken, Finisher olamasam da Emler zirvesini görürüm diyordum. Emler’i gördüm, şimdi sırada Finisher olmak vardı. 12buçuk saatte Finish noktasına geri dönmek. Emler’den Direktaş’a mutlu bir şekilde elimden geldiğince tempolu inmeye çalıştım. Bu bölge zamandan kazanmak için idealdi.
İnişte ayakkabılarıma taş girdi, CP’ye kadar idare ederim, vakit kaybetmemeliyim diye düşündüm ama nafile, giren taşlar artınca, durup boşaltmak zorunda kaldım. Tüm parkur boyunca, çıkışlarda hiç taş girmedi, hep inişlerde taş girdi ayakkabılarıma. 7 veya 8kere ayakkabılarımdan taş boşalttım. Bunun için toplamda yaklaşık 10dakika vakit kaybettim. Seneye gelirken tozluk almayı düşünüyorum.
Direktaş'a inerken önümde ve arkamdaki kişilerle mesafelerimiz artmıştı. Zaman ilerlerken, koşulabilir inişlerden dolayı tempo artmış ve parkurda yalnız kalmıştım. Direktaş’a depar atarak 4buçuk saatte girdim. Verilen süreden 1 saat erken. Suyumu ikmal edip hemen çıktım CP’den. Önümde MTA vardı. Günün ikinci zirvesi. Direktaş CP’den çıktıktan sonra biraz yükselip sonra alçalıp en sonunda da MTA zirveye kadar toplam 600metre irtifa kazanmam gerekiyordu. Bir iki buzul gölü geçtikten sonra MTA’nın eteğine geldim. Buraya gelene kadar önümde arkamda kimseyi görememiştim. Koca Aladağlar’da tek başına koşuyor yürüyordum. Çevremdeki tüm dağlar bana aitmiş gibi hissediyordum 😊 Bu duyguyu 2 sene önceye kadar yaptığım solo trekkinglerimde de yaşıyordum. Kimbilir belki tekrar solo trekkinglere başlarım.
MTA’ya tırmanmaya başlayınca yorgunluk kendini göstermeye başladı. Emler’e çıkarken kullandığım taktiğe başvurdum tekrar: kısa mesafede belirgin bir nokta seç, 4-5dakikalık varış süresi belirle ve o sürede seçtiğin noktaya varmak için çabala. Işe yarıyordu. Yalnız bir sorun vardı. Zirve bir türlü gelmiyor, görünmüyordu. MTA’nın yamaçları dışbükeydi, bu da zirvenin aşağıdan görünmesine engel oluyordu. Tam zirveye vardım derken rota sürekli sola kayıyordu.
Herşeyin olduğu gibi bunun da sonu geldi. Starttan 6saat 13dakika sonra, MTA zirveye vardım. Hiç oyalanmadan inişe başladım. Dağın arka tarafına iniyordum. Asansör gibi bir yer. 5 – 10metrelik zigzaklarla iniliyordu. Görevli ekip burada kalabalıktı. Çok dik bir inişti. Hızlıca inmeye çalışırken, birden sol taraftaki dönüşlerden birinde uçurumun kenarında olduğumu gördüm. Hani bazı noktalarda uçurumların 1–2metre yanındaki patikalardan geçiyoruz da bu öyle değil. Patika uçurum kenarına teğet geçiyor. (Dinçer Köse’nin çektiği bir video var, Face sayfamda da paylaştım. O videoda ne demek istediğim anlaşılıyor) Brifing te mutlaka bildirilmesi gereken bir nokta. Akşam ki birfingte bahsedildi mi bilemiyorum. Bahsedildiyse bile ben yanımdaki İranlı grubun gürültüsünden dolayı duyamadım. Bu konuyu tekrar etmek gerekirse, organizasyon bu konuda çuvalladı. Favori koşucu olan bir kişinin diğer koşuculara saygısızlığına göz yumdu. Diğer insanlara saygısı olmayan insanların canı cehenneme diyorum. Katılımcıların, koşuyu sadece zamanında değil, sağlıkla da bitirmeleri için gerçekleştirilen brifing/teknik toplantı gibi ortamlarda, favori koşucusunun diğer koşuculara saygısızlık etmesine göz yuman organizasyonların da bu konuya gereken önemi vermelerini diliyorum.
MTA'dan indikten sonra Maden Yayla'ya kadar sorunsuz gittim. Maden Yayla ile Karagöl arasındaki Obalar bölgesinde çoban köpekleri bulunduğundan bahsetmişlerdi. ama hayvancıklar (bu “cıklar” ekine aldanmayın, hepsi aslan gibi köpeklerdi) öğle saatinde güneşin altında mayışıp kalmışlardı. Sorunsuzca geçip karagöle doğru devam ettim.
Araç ile ulaşılabilen Karagöl CP için belirlenen süre 9saatti. Burada kesin Cut-off olduğu söylenmişti. 9saatin üzerinde gelenlere devam etme izni verilmeyecekti. Ben 7saat 54dakikada vardım. CP oldukça zengindi. Önceki CP’lerde bir şey yememiştim sadece su ve kola içmiştim ve oldukça acıkmıştım. Burada birşeyler atıştırınca keyfim yerine geldi 😊 Görevliler/gönüllüler oldukça ilgili, güleryüzlü insanlardı. Yer gösterip oturttular. 2-3dakika oturmak iyi geldi. Nasıl hissettiğimi sordular. Dizlerimin arkasında kasılmalar oluyordu arasıra, bunun için CP’den çıkmadan önce soğuk spray uyguladılar. Bir kişi de nabzımı kontrol etti. “Nabzın gayet iyi” dedi. Moralim de iyiydi, 1saat 6dakika öndeydim. Hele bir de iyi haberi duyunca hepten iyi oldum. “Kemal Kukul davudu geçmiş, yarım saat fark atarak birinci olmuştu”
Herşey yolundaydı, artık gidip Finisher olmalıydım. 1saat 6dakika öndeydim ve 11buçuk saatin altında bitirme ihtimalim vardı. Tek zorluk Davlumbaz kalmıştı. Burayı geçtikten sonra finishe kadar sürekli irtifa kaybederek gidiliyordu.
...DAVLUMBAZ...
Karagöl CP’den çıkıp küçük bir tepeyi sola dönerek geçtikten sonra Davlumbaz’ı gördüm 😨 Çöküntü bir bölgeydi. Sağ tarafında yüksek bir kaya bloğu vardı. Kayanın dibinde öndeki koşucular 4 + 7 kişilik tek sıra halinde tırmanmaya çalışıyorlardı. Görebildiğim kadarıyla seri bir şekilde değil, oldukça temkinli bir şekilde adım adım ilerlemeye çalışıyorlardı. Davlumbaza giden yolu bulmaya çalışırken, arkadan Adem yetişti. Adem önde, ben arkada Davlumbaz'a girdik.
Karagöl Kontrol Noktasından çıkalı yaklaşık 55 dakika olmuştu ve biz -Adem Tırpancı ile beraber- ancak 800 metre kadar ilerleyebilmiştik. Davlumbaz’ın doğu yüzündeki, dik, ince çarşaklı çıkışta, kilitlenmek üzereydim. Geçidin sağ tarafındaki kaya bloğunun hemen altında, taş düşmelerine karşı, kafamda koruyucu bir kaskın eksikliğini hissediyordum.
Sol ayağım ve sol elimdeki batonla çarşakta tutunmaya çalışırken, sağ ayağım ile kayanın dibindeki çıkıntılara, sağ elimle ise kaya yüzeyi üzerindeki çıkıntılara tutunarak kendimi yukarı çekmeye çalışıyordum.
Adem 2 metre önümdeydi. Kayıp düşerse beni de düşürmemesi için daha fazla yaklaşmıyordum. Bir yandan da taş düşürürse tehlike yaratmaması için aramızın açılmamasına gayret ediyordum. Ne var ki aramız açılıyor ve ben mesafeyi koruyamıyordum. Aslında Adem’e beni beklemesini söylesem, bir koşudan çok, dağcılık disiplini isteyen, parkurun bu bölümünde beni bekleyeceğinden emindim ama ona zaman kaybettirmek istemiyordum.
Hava bulutlanıyor ve hava durumu raporlarında bahsedilen “saat 14:00’de yağmur yağışı var” tahmini gerçekleşecek gibi görünüyordu. Ama yağmamalı idi. Yağarsa, ıslak taşlar, kayalar üzerinde ilerlemem hepten çıkmaza girebilirdi, Zaten kilitlenmek üzereydim, ilerleyebilsem dahi zamanında finishe varamama ihtimali yüksekti.
Neyseki korktuğum olmadı ve yağmur yağmadı, adım adım yükselerek kaya bloğu dibindeki çıkışı bitirdim. Gevşek çarşak üzerinden sola geçtim. Adem benden bir kaç dakika önce geçip beni bekledi. Beklerken de geçide giden yönü inceliyordu. Adem’in yanına varınca beraber devam ettik. Zor kısım bitmişti ama önümüzde yine oldukça dik yorucu bir çıkış vardı. Geçide varmak üzereyken, Adem kolasının yarısını ve bir fıstık ezmesi ikram etti. Parkurun en zorlu olduğu bu çıkış sırasındaki tükenmişlik hissinden kurtardı. Adem Tırpancı’ya buradan tekrar teşekkür ediyorum 😊
Geçidi geçip sağa dönerek Davlumbaz’ın en yüksek noktasında elindeki çanı çalarak bizi çağıran gönüllüye kadar gidip, sola aşağı inmeye başladık. Davlumbaz’ı ilk gördüğümde, Karagöl CP’den Davlumbaz zirveye kadar 1buçuk saat harcarım diye düşünmüştüm. Yaklaşık 1800metrelik yol. 1saat 46dakikada geçidi geçmiştik. Tahminimden 16dakika fazla. 1km/saat hız veya 60dakika/km pace ile, Bizim ♥ Minta (ailemizin bir ferdi, kırmızı yanaklı su kaplumbağası) hızlı da, kara kaplumbağaları maksimum ne kadar hız yapabiliyorlar acaba 😊
Günün üçüncü zirvesi de starttan 9saat 40dakika sonra tamamlanmıştı. Davlumbaz’ın aşağısındaki çok hafif bir çıkış (15-20metrelik bir irtifa kazancı) haricinde geriye 1700metrelik irtifa kaybı ile yaklaşık 14km yol kalmıştı.
Elimde 2saat 50dakikalık bir süre vardı. Yalnız enerjim kalmamıştı. Bazı yerlerde yokuş aşağı dahi yürüyerek biraz toparlanmaya çalıştım. Tam toparladım derken, Davlumbazın altında olan son küçük yokuşta, sol bacağıma kramp girercesine bir kasılma oldu. Sol ayağımla bir adım daha attığımda aynı kasılma tekrar oldu. Krampın eşiğindeydi. Artık yokuş çıkamıyordum. Sol bacağıma yüklenmeden batonlardan destek alarak yokuşu tamamladım. Inişe geçince yürümeye devam ettim. Ta ki vadiye inene kadar yürüdüm.
Vadideki Ordos görevlisini geçtikten sonra (ki bu ordos görevlileri her taşın altından, her kayanın arkasından çıkıyorlar, göğüs numarasını not alıyorlardı. Hani, parkuru işaretlemeye gerek yok, bu adamları takip edin deseler yeterdi. Özellikle, her 3 zirvede de yeterli sayıda Ordos görevlisi dağcı vardı.) koşmaya başladım. 12saatin altında bitirmek istiyordum. Başta da belirttiğim gibi bu sene eklenen yarım saatlik süreyi kullanmak istemiyordum. Tekepınarı CP’ye girmeyip ilerideki görevlilere göğüs numaramı okutup devam ettim. Vadiden aşağıya koşuyordum. Mataralarda kalan sular ağırlık yapmasın diye 1 yudum içip gerisini döktüm. Bi ara arkama bakınca 700-800metre geriden birinin geldiğini gördüm, biraz daha hızlandım, bir pozisyon geriye düşmek istemiyordum, zaten yeterince geride bitirecektim. Arpalık’a yaklaşırken yol üstündeki sürünün arasından geçtim. Bi tane koyuna çarptım, başka bi koyun da bana çarptı 😊 Suyumu döktüğüme pişman olmuştum, çok susamıştım, sürünün oradaki çeşmeyi de kaçırmıştım. Uzaktan Arpalık CP’yi gördüm. Polat Dede orada gönüllüydü. Selam verip geçerken, birşeyler içmeyecek misin dedi. Nasıl yani? Burası ikmal noktası mıydı. Su vardı, soda vardı, limon vardı, yiyecekler de vardı ama benim elim içeceklere gitti. Soda içtim bir tane, limona saldırdım, tepsiyi masadan düşürdüm 😊 ne yapayım susuzluktan gözüm dönmüştü. Polat Dede’ye ve diğer gönüllü arkadaşlara teşekkür edip ayrıldım. Hepsi 35-40 saniye sürmüştü.
Arpalık CP’yi geçince toprak yoldan çıkıp, sağdaki patikaya girdim. Çok yorulmuştum ama koşmayı bırakamazdım. 12 saatin altına mutlaka inmeliydim. Köy görünmüştü. Görünmüştü de yol bitmek bilmiyordu.
Dağevinin yanındaki yokuştan inerken, bahçedekiler, herkesi olduğu gibi beni de alkışlayıp destek oldular. Köşeyi döndüm ve deparımı attım. Her zaman finishe 70-80metre kala depar atacak kadar güç saklıyorum.
Takın altından geçtim. Bitti. FINISHER oldum. 11saat 54dakika 25saniye. Bir sandalyeye oturtuldum. Kola meyve verdiler, Güleryüzlü bir fotografçı bol bol fotograf çekti.
(Edit: O güleryüzlü fotografçı Aykut Üstündağ'mış. o zaman tanımıyordum, ama artık tanıyorum :) Teşekkürler Aykut abi, sayfasından Start ve Finish fotograflarıma ulaştım. 05/09/2017)
Bu sene isim sponsoru yoktu. Seneye ne olur bilmiyorum ama bu organizasyonun devam etmesini dilerim. Brifing sırasındaki tavra ve bazı kişisel hayal kırıklıklarıma rağmen başarılı bir organizasyon. Çok güzel parkur. Aladağları sevdim... Aladağlar Sky Trail’i de sevdim... Davlumbaz’ı bile sevdim, daha ne diyeyim. Ordos/Argeus bizi burada koşturmaya devam edin.
Son olarak... Organizasyonda emeği geçen herkes sağol olsun var olsun, iyi ki varsınız, iyi ki böyle güzel etkinlikler düzenliyorsunuz.
87 Murat Akan
Aladağlar ST 45K 2017, Finisher
31/08/2017
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder